k maak regelmatig foto’s die ik laat afdrukken om te gebruiken in een collage. Soms kan ik zo’n afdruk niet zo goed gebruiken en blijft hij liggen. Zo ook met een strandfoto van lang geleden Texel denk ik. En ineens zie ik er wat in en is het toch een bron van inspiratie althans een stuk van de foto kon ik gebruiken. Het is altijd weer een verassing als je over een duintop klimt, ploegend door het mulle zand en je ineens de zee ziet. Glinsterend in de zomer strak blauw met zeilen van de plezierjachten of de windsurfers. In de lucht condens strepen van vliegtuigen op weg naar een verre bestemming. Een heel gewoon en vertrouwd beeld maar nu niet zo vanzelfsprekend. Het is een “vers” werk van de week gemaakt met een beetje heimwee naar zo’n fraai beeld van de zeekant in het voorjaar of de zomer.

Er is altijd een punt aan het eind van het afmaken van een werkstuk waarin ik me afvraag of er nog wat mist, een meeuw, of een vlag misschien, dat is best wel lastig want soms schaad die toevoeging de uiteindelijk de voorstelling en compositie. Dan is het meestal beter om dicht bij het idee te blijven wat ik in mijn hoofd had voor ik begon.